Conjugación del Verbo veranear
En Español la conjugación o flexión verbal consta de las siguientes categoráis:
- Persona: nos indica la relación que existe entre el conjunto de personas o cosas respecto a la acción del verbo. Normalmente la primera persona es quien lleva a cabo la acción del verbo, la segunda persona es quien recibe la acción del verbo y la tercera persona ni lleva a cabo ni recibe la acción del verbo.
- Número: indica la cantidad de personas o cosas que llevan a cabo la acción, si el número es singular expresa que la lleva a cabo una sola persona o cosa mientras que si es plural expresa que la acción es llevada a cabo por dos o más personas o cosas.
- Tiempo: expresa en qué momento tiene lugar la acción del verbo. Distinguimos tres: pasado, presente y futuro. El pasado se utiliza para referirse a situaciones que son anteriores al momento en el que se enuncia la frase. El Presente hace referencia a acciones que tienen lugar en el momento que se enuncia la frase. El futuro se utiliza para referirse a acciones que todavía no han sucedido y que por lo tanto serán posteriores al momento de enunciarlas.
- Aspecto: nos informa del estado de la acción enunciada por el verbo, puede ser o bien perfecto; que indica que la acción enunciada ya a concluido, o bien imperfecto; que nos indica que la acción no ha terminado todavía.
- Modo: Se utiliza para indicar el grado de realidad en el que se enuncia la acción del verbo. Puede ser una forma no personal como el infinitivo, donde se prescinde tanto del sujeto como de cualquier accidente gramatial propio de las formas personales. El modo indicativo expresa acciones o eventos reales. Por otro lado el modo subjuntivo señala echos deseables, esperados u opiniones que no tienen por qué ser reales. Existen también el modo condicional que utilizamos par expresar posibilidades que podrían ser ciertas si se cumpliese la premisa y el modo imperativo que se utiliza para indicar ordenes o exhortar alguna acción.
En este artículo puedes encontrar todo acerca del Verbo en la lengua Española
- Formas no personales del verbo veranear
- Tiempos del modo Indicativo del verbo veranear
- Tiempos del modo Subjuntivo del verbo veranear
- Imperativo del verbo veranear
Formas no personales del verbo veranear
veranear
veraneando
veraneado
Indicativo del verbo veranear
yo veraneo
tú/vos; veraneas/veraneás
el/ella/usted veranea
nosotros/nosotras veraneamos
vosotros/vosotras veraneáis/veranean
ellos/ellas/ustedes veranean
yo veraneaba
tú/vos; veraneabas
el/ella/usted veraneaba
nosotros/nosotras veraneábamos
vosotros/vosotras veraneabais/veraneaban
ellos/ellas/ustedes veraneaban
yo veraneé
tú/vos; veraneaste
el/ella/usted veraneó
nosotros/nosotras veraneamos
vosotros/vosotras veraneasteis/veranearon
ellos/ellas/ustedes veranearon
yo veranearé
tú/vos; veranearás
el/ella/usted veraneará
nosotros/nosotras veranearemos
vosotros/vosotras veranearéis/veranearán
ellos/ellas/ustedes veranearán
yo veranearía
tú/vos; veranearías
el/ella/usted veranearía
nosotros/nosotras veranearíamos
vosotros/vosotras veranearíais/veranearían
ellos/ellas/ustedes veranearían
yo he veraneado
tú/vos; has veraneado
el/ella/usted ha veraneado
nosotros/nosotras hemos veraneado
vosotros/vosotras habéis/han veraneado
ellos/ellas/ustedes han veraneado
yo había veraneado
tú/vos; habías veraneado
el/ella/usted había veraneado
nosotros/nosotras habíamos veraneado
vosotros/vosotras habíais/habían veraneado
ellos/ellas/ustedes habían veraneado
yo hube veraneado
tú/vos; hubiste veraneado
el/ella/usted hubo veraneado
nosotros/nosotras hubimos veraneado
vosotros/vosotras hubisteis/hubieron veraneado
ellos/ellas/ustedes hubieron veraneado
yo habré veraneado
tú/vos; habrás veraneado
el/ella/usted habrá veraneado
nosotros/nosotras habremos veraneado
vosotros/vosotras habréis/habrán veraneado
ellos/ellas/ustedes habrán veraneado
yo habría veraneado
tú/vos; habrías veraneado
el/ella/usted habría veraneado
nosotros/nosotras habríamos veraneado
vosotros/vosotras habríais/habrían veraneado
ellos/ellas/ustedes habrían veraneado
Subjuntivo del verbo veranear
yo veranee
tú/vos; veranees
el/ella/usted veranee
nosotros/nosotras veraneemos
vosotros/vosotras veraneéis/veraneen
ellos/ellas/ustedes veraneen
yo veraneara o veranease
tú/vos; veranearas o veraneases
el/ella/usted veraneara o veranease
nosotros/nosotras veraneáramos o veraneásemos
vosotros/vosotras veranearais o veraneaseis/veranearan o veraneasen
ellos/ellas/ustedes veranearan o veraneasen
yo veraneare
tú/vos; veraneares
el/ella/usted veraneare
nosotros/nosotras veraneáremos
vosotros/vosotras veraneareis/veranearen
ellos/ellas/ustedes veranearen
yo hubiera/hubiese veraneado
tú/vos; hubieras/hubieses veraneado
el/ella/usted hubiera/hubiese veraneado
nosotros/nosotras hubiéramos/hubiésemos veraneado
vosotros/vosotras hubierais/hubieseis veraneado
ellos/ellas/ustedes hubieran/hubiesen veraneado
yo hubiere veraneado
tú/vos; hubieres veraneado
el/ella/usted hubiere veraneado
nosotros/nosotras hubiéremos veraneado
vosotros/vosotras hubiereis veraneado
ellos/ellas/ustedes hubieren veraneado
Imperativo del verbo veranear
veranea (tú)/veraneá (vos)
veranead (vosotros)/veraneen (ustedes)